Zoals u weet is het technisch niet mogelijk om een buitendienst op te nemen en via YouTube uit te zenden. Van verschillende kanten hebben we het verzoek gehad de overweging, die door ds. Veldhuizen tijdens de buitendienst zijn uitgesproken na te sturen, omdat ze niet via kerkdienstgemist terug geluisterd kunnen worden. Dus bij deze.

Zorgeloos als de vogels.
Als de vogels, zo zorgeloos flierefluitend door het leven gaan, o wat zou dat zalig zijn. Maar het kan niet. Alle leven is bedreigd, ook het leven van een vogel. Jezus kan zeggen wat hij wil, maar een vogel die zich geen zorgen maakt is nog al eens voor de poes. En, al voedt de hemelse Vader hen, in de winter zullen wij ze echt bij moeten voeden. Hoe komt Jezus bij dat: leef als de vogels, wie kan door zich zorgen te maken ook maar één dag aan zijn levensduur toevoegen? Dat kan wel degelijk. Iemand die een knobbeltje in de borst voelt, of continu hoest maakt zich wél zorgen  en dat is maar goed ook, want daardoor kan het leven verlengd worden. Wij móeten ons zorgen maken, over een kind dat niet thuiskomt, over hoe we aan eten komen met een minimaal inkomen, over de wereld-vrede, over de dag van morgen nu het klimaat op tilt slaat Voortdurende regen of moordende hitte is meer dan alleen maar vervelend voor een buitendienst of een vakantie; het leven van mensen en dieren wordt bedreigd. Het is heerlijk om te preken over de hemelse Vader die ons voedt, maar wat als onze voedselvoorziening niet meer gegarandeerd kan worden? Wat beweegt Jezus tot zulke uitspraken?  Daarvoor moeten we naar wat Hij hiervoor zegt: niemand kan 2 heren dienen. Jullie kunnen niet God dienen én de mammon. Dáárom zeg ik jullie: kijk naar de vogels! Die hebben een nest nodig en voedsel, maar  genoeg is voor hen genoeg. Is het niet dit dat wij in het rijke westen geen genoegen namen met een economie van het genoeg, dat de bomen tot de hemel moesten groeien ten koste van de bomen en de vogels? Maar wat dan? Zorgelijk, somber, leven?  Nee, Jezus heeft gelijk met zijn pleidooi voor een zekere zorgeloosheid. Maar die  moet en kan heel goed samengaan met zorgzaamheid. Volop genieten van wat er aan moois te beleven is in de natuur. Volgens de Talmoed zal elke mens zich ooit voor God moeten verantwoorden voor elk moment dat hij of zij had kunnen genieten en het niet gedaan heeft. Blijven genieten dus!  Zo zeer dat je juist daardoor gemotiveerd wordt om te gaan voor wat God de mens als opdracht gaf: de aarde bewerken en bewáken, want ze wordt bedreigd en wel door de mens zelf. Dáárom zegt Jezus: kijk naar de vogels, als die krijgen wat ze nodig hebben zijn ze tevreden en gaan ze fluitend door het leven. Tevreden zijn schijnt een achter-haald begrip te zijn, echt jaren ’50  Maar in tevreden zijn zit het woord vrede. Die vrede wens ik  ons allemaal toe.

Het Mosterdzaad.
Het kleinste van alle zaden… In Jezus’tijd wás het mosterdzaad dat, maar tegenwoordig zijn er veel kleinere. Dat doet niet ter zake; het gaat om dat hele kleine dat als kenmerk heeft dat het uitgroeit tot een reusachtige struik, een boom, zegt de bijbel, beeld van het Rijk van God.             
Het mosterdzaad heeft nog een kenmerk. Ik weet niet of u het wel eens gezaaid heeft als groenbemester. Als het eenmaal geworteld is, krijg je het niet meer weg, laat staan als  je het door zou laten groeien. Ook dat kenmerkt het Rijk van God. Waar  het  wortelt staat het onwrikbaar als een reusachtige boom en de vogels nestelen in de takken. Welke vogels? “De” vogels; vogels in diverse soorten. We kwamen in de vragen vogels tegen met vleugels die fluitend door het leven gaan. In de bijbel kom je ook vogels tegen die op 2 benen voortgaan, en ook die zijn er in soorten. Daar zijn vogels bij die altijd haantje de voorste willen zijn, eenzame vogels als de uil in de woestijn en de steenuil  in de verlaten bouwval uit ps. 102, zorgzame vogels als de raven die Elia voedsel brachten, goedgeklede vogels als de zwaluw en straatjongens als de mus. Er zijn ook vreemde vogels, onaangepast aan hoe “men” vindt dat een vogel moet zijn. Jezus was eigenlijk zo’n vreemde vogel; dat vonden in elk geval velen in zijn tijd. Hij kreeg dan ook te maken met spotvogels en pestvogels. Is er voor zulke vogels eigenlijk ruimte in de boom van Gods Rijk? In principe ja: de taken strekken zich naar alle vogels uit alsof ze zeggen willen: kom er toch bij! Jezus zelf ging het liefst om met pechvogels, degenen met gebroken vleugels, beschadigde veren, degenen die uit het nest gegooid waren, uit de boom geweerd. Hij haalt ze erbij. En dan is er nog de duif. Hoe zouden we die kunnen vergeten, de vogel van de vrede. Dat is aanvechtbaar. Ik heb van een kenner  gehoord dat ze elkaar de tent uit vechten en ik weet uit mijn eigen tuin dat dit echte pestvogels zijn. Ze pikken alle jonge plantjes kapot. Toch werd de duif  hét symbool van Gods Heilige Geest.  De hemelse Vader kiest geen heilige boontjes uit voor  zijn plan. Daarom zal de duif blijven vliegen om vogels zoals u en ik en iedereen te bemoedigen en aan te sporen, om in verzet te komen tegen wat de schepping aantast en mee te bouwen aan een goede aarde waar de boom uit kan groeien tot een thuisplek voor allen die daar hun heil zoeken.